Website in English

Nederlandse Website

De eilanden van Palau, een kleine republiek in Micronesië,
in de noordwest hoek van de Pacific Ocean (Stille Zuidzee)

Januari en februari 2005

Eerste indrukken van Koror

De overgang naar het nieuwe jaar is voor ons rustig verlopen en maandag 3 januari zijn we benieuwd wat Koror, de hoofdstad van Palau, ons te bieden heeft. We nemen een taxi naar het 'centrum' en bekijken een 'Bai', een nagebouwd gemeenschapshuis uit vroegere tijden. De voorgevel in het puntdak is met mythische figuren beschilderd en binnen zijn schilderingen van nog meer mythen en verhalen te vinden. Je moet de verhalen van Palau kennen om de verschillende scènes te herkennen, dus we kijken uit naar een boekje met de meest bekende mythen en legendes. De puntgevels zien we ook op een aantal moderne gebouwen terug. Verder wordt de cultuur van Palau veelal bepaald door de Amerikaanse economie en overheids administratie. Hoewel Palau sinds een aantal jaar een zelfstandige republiek is, wordt het publieke leven door Amerika bepaald.

In de winkels en supermarkten zijn alle producten direct uit de States afkomstig en de prijzen zijn daar ook naar. Betaalmiddel is de US dollar en hoewel de wisselkoers voor mensen met een Eurorekening gunstig is, blijkt dit geen goedkoop land te zijn. 45% van de bevolking heeft een functie bij de overheid en de overige mensen verdienen hun geld in de visserij of van de toeristen. Palau is bekend om haar schitterende onderwater leven en de duiksport zorgt voor veel banen en inkomsten. Amerikanen en Japanners zien we hier het meest, maar ook Europa is goed vertegenwoordigd.
Dat zien we ook bij de ongeveer 25 zeilboten die op dit moment bij de Royal Belau Yachtclub voor anker liggen. De helft is van Amerikanen en verder zien we twee Japanners, twee Duitsers, een Deen, een Noor, een Tsjech(!), een Zwitser en een Nederlander (wij dus).

De supermarkten zijn ruim voorzien en met name de verse (Westerse) groenten zien er heerlijk uit. Bloemkool, broccoli, sla en tomaten zijn onze eerste keus en na de zoete aardappelen smaken de 'engelse' (gewone) ook weer heerlijk. Bij de aankoop van vlees en vis mogen we niet te kieskeurig zijn. Veel vlees zit in grootverpakkingen en wordt allemaal iets minder fijn aangeleverd dan we dat in Nederland en ook in New Zealand en Australië gewend zijn. Maar met wat zoeken vinden we toch kippeborst (met bot en vel) en rundvlees (waar het niet gewenste vet ruim vanaf gesneden moet worden).

Voor het wassen van de kleding, handdoeken en lakens kunnen we in een grote wasserette terecht. Volgens ons heeft niemand hier een wasmachine thuis want er staan 22 wasmachines en twaalf drogers en alles tegen een redelijke prijs: US$ 0,75 voor een was en US$ 0,75 voor een droger.

Sociale contacten

In de bar van de Yachtclub en aan boord van de verschillende boten en de 'Alexandra' maken we kennis met de diverse bemanningen. Altijd leuk wat achtergrond van iedereen te horen: waar kom je vandaan, hoe was je route, wat is de volgende bestemming en hoe ben je tot het zeilen gekomen?

Naast de Yachtclub hoort ook iedere 'yachtie' in Kramers Restaurant geweest te zijn, een zeer redelijk geprijsd restaurant met op dinsdagavond spaghetti bolognese voor US$ 3,50! Maar ook met een aantrekkelijke menukaart waarbij de 'sushimi' de meest opvallende (en voor de visliefhebbers de meest lekkere) is: rauwe stukjes 'yellowfin tuna' te dippen in een vrij pittige saus van mierikswortel met ketjap, begeleid met gestoomde groenten en rijst. De liefhebbers van een goede steak kunnen hier eveneens terecht! Ook bij Palm Bay Bistro kunnen we heerlijk eten, maar de meeste en ook zeer smakelijke maaltijden worden aan boord gemaakt.

In het ziekenhuis hebben we kennis gemaakt met een aantal verpleegsters uit Fiji. Ze vinden het erg leuk te horen dat we in Fiji geweest zijn en we nodigen ze uit om ons aan boord te komen bezoeken. We horen dat er te weinig goed geschoolde mensen in Palau zijn en de meeste gekwalificeerde verpleegsters komen momenteel uit Fiji. De opleiding is daar goed en ook de praktijktraining in de ziekenhuizen maakt de verpleegsters uit Fiji zeer gewild o.a. in Palau, maar ook in Australië en zelfs Engeland.

Het voordeel voor de verpleegsters is dat hun salaris in US dollars wordt uitbetaald en een groot gedeelte van het geld wordt naar ouders en familie in Fiji gestuurd. Voorheen was de US dollar twee Fiji dollars waard, maar momenteel is dat nog maar 1,50 Fiji dollar. De Fiji verpleegsters en een dokter met haar familie kennen elkaar goed en trekken buiten het werk veel met elkaar op. De meeste verpleegsters bewonen met z'n tweeën een flat en kenden elkaar al als collega's in Fiji. De eerste groep werkt nu zes jaar in Palau en is doorgaans tweemaal naar Fiji terug geweest voor vakantie en familiebezoek. Allemaal zeggen ze zeker over een paar jaar naar Fiji terug te gaan en niet in Palau te zullen blijven.

Er zijn in Palau ook weinig mensen/jongeren van hun leeftijd en 'niveau'. Veel kinderen van Palau trekken na een opleiding naar Honoloulou en Californië (beiden Amerika) voor verdere studie of werk. Vaak komen ze niet terug naar Palau (wat ze te klein en weinig uitdagend vinden) en vestigen zich in Amerika, Canada of soms Australië. Wel zenden ze geld naar hun ouders of andere gezinsleden in Palau. Zo mist Palau een werkende beter opgeleide groep mensen en moet daarvoor een beroep doen op andere landen. Ook staan de inwoners van Palau niet in de rij voor de eenvoudige banen en deze vacatures worden veelal ingevuld door mensen uit de Filippijnen die hier graag komen werken.

Het weer met de Kerst en in de eerste week van januari is zonnig en zeer warm (vinden wij). Maar daar komt de tweede week verandering in. We kijken regelmatig tegen grijze luchten aan, er staat steeds vaker een pittige wind en we moeten soms ook een paar uur binnen blijven zitten om de gigantische tropische regenbuien uit te laten razen. De watertanks lopen via ons regen opvangsysteem goed vol en ook het dek wordt overvloedig gespoeld. Voordeel is dat de temperaturen op dit soort dagen iets lager liggen en dat is ons zeer welkom. De bootjes met duikers en snorkelaars draaien gewoon hun programma, geboekt is geboekt, maar je hebt natuurlijk wel pech als je met dit donkere weer moet duiken en je bijna de gehele dag in de regen zit. Gelukkig hebben wij nog even tijd en we zorgen tussen de buien door dat we weg kunnen zodra het weer wat verandert.

Storyboards

In de 'Bai', de historische gemeenschapshuizen, hebben we al schilderingen van de mythen en verhalen (stories) van vroeger gezien. In de eerste helft van de 20e eeuw komen er veel Japanners op Palau wonen en werken en van hen zien de Palauans het inkerven in hout van natuurtaferelen. De Japanners stimuleren hen hun 'stories' ook in hout uit te beelden en zo ontstaat het 'storyboard'. In het nationaal museum van Palau vinden we een aardig overzicht van de ontwikkeling van deze kunstvorm. De eerste storyboards zijn wat stijve houten schilderijtjes, maar in de loop van de tijd wordt er meer reliëf gebruikt en experimenteert men met de vormen van het schilderij. En nu zie je totempalen, platte boomwortels en allerhande (water)dieren waarop zeer kunstig en met veel detail de mythen en legenden zijn ingesneden. Een dergelijke kunstwerk is een prachtig souvenir van Palau natuurlijk. Via via horen we dat we eens in de gevangenis moeten gaan kijken. Een aantal gedetineerden heeft zich de kunst van het houtsnijden eigen gemaakt er bestaat de mogelijkheid hier een storyboard te kopen.

We vinden de 'jail' nabij het politiebureau en bij de bewaking melden we dat we naar de storyboards komen kijken. De winkel ligt net voorbij de wachtkamer van de guards. Er hangt en staat een grote collectie houtsnijwerk in alle mogelijke maten, vormen en dimensies. Het is schitterend hier rond te lopen en al de details te bekijken. Het is alleen heel erg warm binnen, dus na 10 minuten beginnen we iets gerichter te zoeken naar een werkje dat we mooi vinden. Een van de gevangenen komt binnen om ons te helpen en hij wijst op een aantal bijzondere exemplaren. Ook vertelt hij van een aantal verhalen die we nog niet kennen even kort de inhoud. Over de prijs valt te onderhandelen vermeldt een kaartje aan de muur en dat is ook wel nodig, want het zijn waarschijnlijk toeristenprijzen. We hebben een mooi exemplaar op het oog en we krijgen met redelijk gemak ook nog een leuk bedragje eraf. Misschien nog wel te veel betaald, maar het is een prachtig storyboard met wel zeven legendes waar we allemaal een korte beschrijving op papier van mee krijgen. Het door ons uitgezochte exemplaar is echter te groot om aan boord te houden, dus we vragen of dezelfde artiest een kleiner storyboard voor ons wil maken dat we dan aan boord op kunnen hangen als herinnering aan Palau. De betreffende man wordt er even bij geroepen en we bewonderen nogmaals onze aankoop waarbij de artiest ons nog op een paar details wijst en vertelt dat het hout een grondwortel van de mangoboom is.

Rock Islands

Als de bootjes met duikers vertrokken zijn, varen we donderdag 20 januari naar de steiger om diesel en water te tanken. We doen de laatste versboodschappen en varen dan rustig op de motor de haven uit op weg naar de befaamde 'rock islands', steile rotsen waar volop bomen en planten op groeien. De rotsen zijn wat poreus en daardoor kunnen de wortels zich nog redelijk vasthechten. En verder regent het in Palau zeer regelmatig, zodat de begroeiing groen blijft. Eenmaal buiten de haven zien we witte schuimkopjes op het water en we besluiten alleen de fok uit te rollen. Er blijkt 20-25 knopen wind te staan (windkracht 6) en we vliegen vooruit. De eerste beschutte ankerplaats is achter Ulong eiland en daar kunnen we redelijk ankeren. Wel zetten we een tweede anker uit als extra houvast. De hele nacht blijft het doorwaaien en de volgende dag regent het. Als het even droog is verleggen we de boot nog iets verder in de luwte van het eiland. We liggen nu aan het begin van een lagune en als de regen weer even gestopt is, maken we met de dinghy een tochtje tussen de diverse eilanden door.

Intussen blijft het maar waaien en regenen. In de lagoon ligt ook Gary, een Amerikaan, met een klassieke houten boot (8 meter klasse) voor anker. Hij is momenteel als bootbouwer op het eiland Guam, eveneens in Micronesië, aan de slag. Guam ligt echter in een hurricane gebied, vandaar dat hij zijn boot op Palau heeft liggen. Hij vliegt steeds voor zes weken naar Guam en heeft dan zoveel verdiend dat hij weer drie maanden in Palau kan blijven. Hij hoopt zich hier met een business op Palau te kunnen vestigen.

Maandag 24 januari klaart het weer echt op en met wat zon erbij maken we nogmaals een tochtje door de lagoon en schieten her en der een fotootje. Buitenom varen we langs een strandje en een aantal diepe grotten die doorgaans begroeid zijn met varens. Klimplanten hangen als gordijnen vanaf de rotsen erboven.
Bij terugkomst gaat het anker op en varen we verder zuidwaarts naar het wat toeristischer gebied. We zien hier regelmatig de bootjes van de verschillende duikclubs naar een nieuwe duik- of snorkelbestemming varen en op een van de stranden is een groot overdekt uitrustpunt gemaakt waar de duikers voor koffie of lunch heengebracht worden.
Wij vinden voor de nacht een mooie koof waar nog niemand ligt en waar we opnieuw een schitterend uitzicht op de rock islands hebben. Om de hoek is 'clamcity', een snorkelplek waar een aantal grote 'clams' liggen. Dat zijn dubbele schelpen die zich sluiten zodra er prooi dicht in hun buurt komt. Deze 'giant'-variant kan soms wel 1 meter in doorsnede groot worden. Als de schelp open staat zie je goed de twee 'mond'-openingen waardoor de clam het water filtert en zijn voeding vergaart.

De volgende dag varen we heel voorzichtig tussen rifjes en bommies door naar een volgend ankerplaatsje. Ook weer schitterend mooi en vandaar gaan we 's middags met de dinghy naar 'jellyfish lake' (een binnenmeer met kwallen). We leggen aan bij de steiger waar al meer bootjes liggen. Het is gemakkelijk te vinden, we hoeven alleen de groene lijn maar te volgen. Het vlakke pad gaat snel over in een steil pad met af en toe wat uitgehakte treden. Als handgreep is langs het pad een groene lijn gespannen en die hoeven we inderdaad alleen maar te volgen. Eerst een stuk de heuvel op en dan ongeveer dezelfde afstand weer naar beneden. We hebben zwemvliezen, maskers en een fototoestel bij ons en er komen ons regelmatig mensen tegemoet. Aan het eind van de groene lijn komen we op een zwemsteiger met een lichtgroen meer voor ons. We gaan te water en zwemmen naar het midden van het meer. We zien steeds meer lichtroze bollen verschijnen, de kwallen dus. Het is een beetje een eng idee daar zomaar tussendoor te zwemmen. Af en toe voel je ze langs je benen of armen gaan, maar verder doen ze niet veel. Omdat de kwallen al generaties lang in het van de zee afgesloten meer leven en hier geen natuurlijke vijanden hebben, zijn ze hun vermogen om zich te verdedigen, met een pijnlijk steek, kwijtgeraakt. Ik zie Hans in een wolk van roze bollen en voel me zelf ook een beetje gelatine worden, dus we maken een paar foto's en zwemmen naar de veilige steiger terug. Een bijzondere ervaring. Zwemvliezen uit en de heuvel in tegengestelde richting op en af. Dan hebben we er weer een mooie activiteit opzitten en kunnen we terug naar boord voor een biertje met uitzicht op een mooie zonsondergang.

's Nachts regent het de gehele nacht, maar om 10.00 uur 's morgens trekken we weer verder zuidwaarts, een prachtig tochtje op de fok naar 'Two dog islands'. We maken een verkenningstochtje met de dinghy en ontdekken dat er op twee strandjes wederom een rustplaats voor de duikers en snorkelaars is gemaakt met BBQ's en overdekte eetruimte, toiletten en een mooi stuk strand om de benen te strekken.
We hebben een rustige nacht, maar de volgende dag zitten we in de regen. We bakken brood, starten een nieuw vaatje bier op en eind van de dag is het gelukkig weer even droog. Het is laag water en we gaan nu een doorgang onder de rotsen proberen door te komen. Dat gaat precies en dan komen we in een kleine lagune met steile hellingen rondom. Er vliegen verschrikt wat vogels op en overal hoor je het regenwater uit de bomen druppen.

German Channel

Vrijdag 28 januari begint met een stralende morgen. We vullen de tank van de buitenboordmotor, nemen onze snorkelspullen mee en varen met de dinghy richting German Channel om het gebied daar te verkennen. Voorbij German Channel start het zeer beroemde duikgebied van Palau. We hebben de mobiele GPS bij ons en plotten daar alle boeien in die we tegen komen. Met de dinghy is het varen door German Channel geen enkel probleem maar het betreft een kanaaltje door het rif van 2,5 - 3,5 meter diep bij hoog water. Voorbij German Channel wordt het water wat ruwer en breder naar open zee toe. We varen naar de boeien aan onze SB kant en kijken daar even onder water. Niet te geloven, we zien al direct drie haaitjes die liggen te slapen. Verder veel visjes op wat rif nabij de ankerboei. De volgende boei levert ongeveer hetzelfde beeld onder water op.

We varen verder het gebied in en zien bijna buitenop de mast van een zeilboot. Dit moet 'Eclipse' zijn, een charterjacht met schipper John en divemaster Charly, die we al eerder in Koror gesproken hebben. We besluiten even bij ze langs te gaan om gedag te zeggen. Als we langszij varen haalt hij aan de andere kant net zijn vijf gasten/scubaduikers uit het water en hij meldt dat dit landgenoten van ons zijn. Een voor een komen de net uit hun pakken gestapte duikers in de kuip en het is een leuke ontmoeting met vijf enthousiaste Brabanders: Edwin en Anjola, Bas en Monique en Yolanda. Over de zojuist gemaakte duik, de eerste in dit gebied, zijn ze zeer te spreken en we horen en zien al snel dat het redelijk ervaren sportduikers zijn. Ze hebben mooie duikspullen en zeer uitgebreide foto- en videosets voor onder water. Edwin is meestal met de video in actie en Bas duikt overal met zijn fotocamera en lampenset op af. We moeten natuurlijk koffie blijven drinken terwijl John rustig naar een boei vaart om daar een uurtje aan vast te maken voordat naar een volgende duikplek gevaren wordt. Voor de volgende dag staan 'Blue Corner' en de 'Blueholes' op het programma en John vraagt of we zin hebben mee te duiken omdat het driftdives zijn en we deze niet met eigen boot kunnen doen. Dat is een genereus aanbod (van onze landgenoten in feite) en dat slaan we niet af natuurlijk.

Terug naar de 'Alexandra' varen we nog langs een aantal boeien om de juiste positie te noteren. We zien dat er twee drijvende hotels gestationeerd zijn. Met kleine snelle boten worden de gasten in groepjes naar de duikplekken gebracht. Ook varen er vanaf half 10 de overdekte boten van de verschillende duikorganisaties en het is soms wachten op je beurt om op de meest populaire bestemmingen te kunnen duiken. Terug bij de 'Alexandra' zien we dat we gezelschap hebben gekregen van 'Mary Ann' een mooi 54 ft. (18meter) pilothouse zeiljacht dat we in Koror op afstand al hebben bewonderd. De Duitse eigenaar en zijn vrouw komen met hun kano's langs om gedag te zeggen en we wijzen ze op de lagune achter de berg waar ze met laag water even moeten gaan kijken.

Wij maken onze duikspullen in orde voor de volgende dag en als Cornelius en Mary-Ann terugkomen uit de lagoon nodigen we ze uit voor een hapje en een drankje bij de ondergaande zon. We horen van hun tocht door de Pacific ocean waarbij met name Tonga en Nieuw Zeeland veel indruk hebben gemaakt. Cornelius en Mary Ann zijn niet steeds aan boord, maar hebben een professionele schipper Steve in dienst die het jacht in optimale conditie houdt en ook chartergasten opvangt en begeleidt. We varen met hun mee terug naar de 'Mary Ann' en krijgen een rondleiding boven- en benedendeks. De 'Mary Ann' is weer een luxer en moderner jacht dan de 'Alexandra' en het is zeker geen straf hier al dan niet tijdelijk mee rond te zeilen.

Blue Corner, Blue Hole en Turtle Bay

Om 6 uur 's morgens gaat de wekker en om half 7 zitten we met onze duikspullen in de dinghy richting German Channel. De zon schijnt en de wind is ook wat gaan liggen, dus het belooft een mooie dag te worden. We zien de mast van 'Eclipse', de enige zeilboot, al van verre en we zijn ruim op tijd om nog aan de ontbijttafel in de kuip aan te schuiven. De maaltijden zijn steeds overvloedig en Charly blijft iedereen aanmoedigen goed te eten. We varen rond half 8 naar buiten en zijn dan nog ruim voor de andere duikers die vanuit Koror moeten komen, zo'n 1 - 1,5 uur varen. Het is even wat schuiven aan boord voor twee extra mensen met duikvesten en tanks, lood, maskers en zwemvliezen, maar met een kwartiertje zitten we allemaal in het gangboord gereed om op een teken van Charly achter elkaar het water in te gaan. De jongens krijgen van John hun foto- en video-apparatuur aangereikt en dan dalen we met elkaar af op 'Blue Corner'. Beneden is het even oriënteren, maar Charly gaat ons voor en al snel speuren we met elkaar naar de haaien die ons vrij dichtbij passeren. Ook volop andere vissen, meestal in kleine of grotere scholen, dogtooth tuna, bluefin trevally, king mackarel en nog veel meer!

We naderen de drop-off van Blue Corner en daar zwemt een kleine schildpad snel weg. Charly geeft aan dat we nu op het rif moeten komen en we hebben een rifhaak met lijn meegekregen die we ergens achter een rifkopje moeten steken. Het andere eind moet je aan je vest vastmaken of in je hand houden. Je kunt dan rustig in de stroom hangen zonder weggezet te worden en kijken wat er voorbij komt zwemmen. Edwin en Bas zien we af en toe naar beneden duiken om een mooie shot te maken. Hoewel het water niet echt kraakhelder is zien we weer volop vis langskomen.
De tijd vliegt voorbij met zoveel moois om je heen en we moeten weer verder. Bas is al bijna door zijn voorraad lucht heen, maar zijn zus Anjola is heel zuinig, dus daar kan hij wel wat 'bijtanken'. We maken netjes onze veiligheidsstop van 3 minuten op 6 meter en komen dan weer boven water waar John al in onze richting vaart om ons op te pikken. Terwijl wij onze duikspullen en pakken uitdoen vaart de 'Eclipse' weer naar wat rustiger water en als de eerste tanks weer aan de compressor hangen om met nieuwe lucht gevuld te worden, verzamelen we ons in de kuip voor een verse bak koffie. Het duiken op Blue Corner is voor iedereen een prachtige ervaring geweest.

We overleggen met John hoe we het beste met de 'Alexandra' door German Channel kunnen varen en aangezien het met een uur hoog water is, besluiten we maar gelijk de overtocht te maken. Bas komt met ons mee en in een half uur scheuren we terug naar Two Dog Islands. We halen het anker op en varen naar de boei voor het kanaaltje, verder moeten we het met twee stokken doen, een aan het begin en een aan het eind van German Channel, ongeveer 1 km lang, totale breedte tussen het rif 30 meter met een vaargeul 5 meter breed. Langzaam zien we de dieptemeter omhoog komen tot 2,5 meter en we zitten dus al gelijk vast. Via de marifoon vragen we John of we meer bakboord of stuurboord moeten aanhouden, maar hij adviseert precies in het midden te blijven. We trekken de boot even achteruit en proberen het opnieuw. Nu lukt het wel en blijft de diepte 2,7 meter, later gelukkig 3,5 meter. Ook aan het einde blijft het spannend met nog wat ondiepe plekken, maar dan zitten we weer in 7 meter en meer en varen we verder naar de 'Eclipse' waarvan we de mooring overnemen omdat het tijd wordt voor de volgende duik. Weer aan boord met de andere duikers, maken we ons klaar terwijl John naar de Blueholes vaart. Er liggen nu meer bootjes buitenop het rif, maar het is zo'n uitgebreid duikgebied dat je elkaar toch niet echt in de weg zit. Charly vertelt ons in het kort wat we kunnen verwachten en daar gaan we weer het water in. Op 6 meter onder water vinden we een groot rond gat in het rif en daar laten we ons langzaam in naar beneden zakken. De reportageploeg gaat als eerste en maakt opnamen van hoe de rest naar beneden komt. Onderin het 'blauwe gat' vinden we een zandbodem en er zijn verschillende grotten waar we voorzichtig een kijkje in nemen en zo mogelijk direct een foto maken als we een grote vis, haaitje of stingray verstoren. Dan trekken we noordwaarts een brede open gang in met koraal op de muren en diverse gaten en holen. Altijd spannend wat daar weer uit komt. Plotseling duiken Charly en Edwin naar beneden omdat ze een leopard shark zien. Deze kom je niet vaak tegen bij het duiken, dus een unieke kans. De haai ligt op de bodem, op ca. 35 meter diepte, te rusten en dus net te ver weg om er een mooie opname van te maken.

De stroming valt erg mee en we kunnen redelijk relaxed de geul volgen. Als we weer 'boven komen', pikt John ons op en brengt hij ons terug bij de 'Alexandra'. Edwin en Anjola stappen ook over om een kijkje aan boord te nemen en John vaart met de rest van de ploeg door naar Turtle Bay. Dit is een mooie baai waar hij regelmatig overnacht, maar soms staat er een nare swell en is het niet prettig liggen. Een kwartiertje later horen we hem via de marifoon en hij adviseert alleen met de dinghy te komen om nog een duik op de 'muur' in Turtle Bay te maken en dan terug te varen naar waar wij geankerd liggen.
De duik op de 'wall' is ook weer bijzonder. Als we het water ingaan zien we voor ons een enorme school gele visjes. Het is een vrolijk gezicht maar we zijn met teveel ineens en ze trekken zich langzaam terug op het rif. De duik is niet moeilijk. We hoeven de muur alleen maar te volgen en op alle diepten is er volop gekleurd koraal, waaierkoraal en wit kokerkoraal te zien. Bij een kleine grot in de muur wringt Edwin zich nog in alle bochten om een Napoleon Wrasse met de camera te volgen. Verder zien we regelmatig flitsen in de diepte waar Monique en Bas een paar mooie plaatjes aan het maken zijn. Het is jammer dat er geen zon meer is en het zicht niet heel optimaal, maar het is een mooie duik waarbij we ook hier de verschillende white- en blacktip haaien onder ons langs zien zwemmen.
Al met al een prachtige dag met drie fraaie duiken en we worden door John weer netjes bij de 'Alexandra' afgezet. Het is inmiddels flink gaan waaien, dus komt er van de afspraak om 's avonds langs te komen voor een drankje niets meer.

Zondag en maandag trekken we op eigen gelegenheid naar Turtle Bay en doen met de dinghy nog weer een aantal duiken op de verschillende duikstekken. Het weer blijft goed en we genieten van de schitterende natuur boven en onder water.

Even terug naar Koror

Dinsdag 1 februari trekken we met hoog water om 11.00 uur het German Channel weer door. Er staat inmiddels meer wind dan de afgelopen dagen en die hebben we tegen als we terugvaren naar de rock islands. We vinden een prachtige baai waar we helemaal beschut voor anker gaan. Vlak bij is Cemetary Reef: een interessant rif met heel veel vis en daar snorkelen we de volgende morgen op. Na afloop varen we met de dinghy de omgeving rond, maar er staat nog steeds een flinke wind en we besluiten lekker in 'onze baai' te blijven liggen. Donderdagmorgen vroeg regent het nog maar om 11.00 uur halen we het anker op en varen op de motor in de luwte van de kleine eilanden tot we 1,5 mijl even pal in de wind open water moeten oversteken. Het is inderdaad flink doorstampen, maar dan komen we in de bescherming van de natuurlijke haven van Koror en met een half uurtje liggen we weer bij de Palau Jachtclub voor anker. We zien dat de meeste boten zich niet verplaatst hebben.

Vrijdag krijgen we om 9 uur onze Nederlandse duikers op bezoek. Het is hun laatste volle dag in Palau en we hopen met elkaar nog een leuke dag aan boord van de 'Alexandra' door te brengen. Het weer zit niet helemaal mee: bewolking en lichte motregen, maar we starten met koffie en luisteren met plezier naar de verhalen van de 'Eclipse' , het duiken en de ervaringen in Koror. Na een uurtje gaat het anker op en we besluiten binnen de haven te blijven. We vinden een aardig plekje nabij een paar avontuurlijke grotten en zowel in het water als op de kant verkennen we onze nieuwe omgeving. Verder maken de Brabanders van de gelegenheid gebruik de 'Alexandra' nader te bekijken en we moeten her en der wat toelichting geven op hoe we bepaalde zaken aan boord regelen en hoe de navigatie-apparatuur werkt. Het weer klaart op en we kunnen in de kuip de lunch gebruiken. De zon begint zelfs te schijnen en dat is voor iedereen de voorlopig laatste gelegenheid daar nog even gebruik van te maken. Voor de fotograaf varen we op de fok even langs de oude vuurtoren in de haven en dan tuffen we rustig aan weer richting Koror. Het is leuk dit gedeelte van Palau ook even vanaf het water gezien te hebben en als verrassing nodigen onze gasten ons uit om 's avonds in Kramers Restaurant met elkaar te gaan eten. Ook dit wordt weer een heel gezellige avond.

Rock Islands (2)

Maandag 7 februari liggen we opnieuw aan de steiger van de jachtclub om water te tanken en we vertrekken snel naar de Rock Islands, weg van de drukte van Koror. Met een kleine twee uurtjes liggen we weer achter een mooi eiland en genieten aan het eind van de dag van het gekrijs van de vogels. Van hieruit is het met de dinghy niet ver varen naar de 'Iro', een gezonken Japans bevoorradingsschip dat in de Tweede Wereldoorlog, 60 jaar geleden inmiddels, is neergeschoten. Via de lijn van de boei komen we op het voordek terecht en dan maken we een uitgebreide tocht over het dek en bekijken de gigantische mossels met zigzag monden en al de fraaie koralen die zich op de relingen en op wat er van masten en stuurhuis over is, gehecht hebben. Ook de kanonnen voor en achter en het draaimechanisme waarmee ze gericht werden zijn goed te herkennen en zien er inmiddels zeer fraai uit. Overal hebben zich verschillende vissen alleen of in schooltjes een aangenaam verblijf aan boord veroverd.
Er drijven helaas heel wat vuiltjes in het water en ook de zon laat zich niet zien, zodat het wrak een beetje sombere indruk maakt, maar zeker de moeite waard!

De rest van de week zwerven we zowel met de 'Alexandra' als met de kano en de dinghy tussen de grote en kleine eilandjes van de Rock Islands door en het is een heerlijk gebied om te verblijven. We snorkelen onder de 'Softcoral Arch' door en constateren dat hier inderdaad een groot aantal prachtig gekleurde zachte koralen groeit. Het overige koraal langs de eilanden is overal inmiddels dood. De structuren staan er nog, maar nergens is enige kleur te bekennen.

We maken nog een tweede duik op het wrak van de Iro, waar 'Eclipse' met nieuwe gasten ook net wil gaan duiken. We kletsen even gezellig bij en van John horen we dat in de baai waar we geankerd liggen, een niet in de boekjes vermeld wrak ligt. Hans is daar een uurtje naar aan het zoeken, vindt een dik touw en maakt daar een boeitje aan vast omdat hij geen lucht genoeg meer heeft om de lijn te volgen. De volgende morgen duiken we samen naar beneden en volgen vol verwachting de lijn naar een wrak met wellicht een schat aan boord verborgen? Het touw is inmiddels aardig in het koraal ingegroeid en gaat een stuk onder de zandbodem verder. Dan stopt-ie plotseling en zien we in het zand een betonblok. Aan de andere kant van de lijn heeft waarschijnlijk een boeitje gezeten, dus helaas loopt het spoor naar het zo begeerde wrak dood!

Laatste week in Koror

De laatste week bij de jachtclub vliegt voorbij met internetten, klussen, boodschappen doen, wassen en verdere voorbereidingen voor de tocht naar de Filippijnen. Een bloedtest in het ziekenhuis toont aan dat er geen sporen van malaria meer in mijn bloed zitten. Bij de Filippijnse Ambassade kunnen we alvast een visum voor 59 dagen krijgen (kopen). We gaan nog een keer naar de kapper. Er is in de jachtclub een lezing van een Amerikaan die al 12 jaar met opsporing en onderzoek van Amerikaanse vliegtuigen en het lot van de bemanningen in Palau tijdens de Tweede Wereldoorlog bezig is. Hij toont de inmiddels bereikte resultaten en een vragen/knelpuntenlijst waarop ze dit jaar antwoorden hopen te vinden. Met de bemanning van vijf andere jachten hebben nog een Italiaanse avond aan boord van de Deense delegatie in de haven. En met het afstempelen van de paspoorten is onze tijd in Palau voorbij.

Terug naar top