Terug aan boord

Donderdag 18 maart om vijf minuten voor 9 uur 's morgens landen we op Brisbane Airport; vanuit de lucht hebben we het centrum van Brisbane, diverse bruggen en gebouwen al herkend. Het is een stralende dag, dus we hebben goed zicht naar buiten. Via de ruime gangen van de luchthaven komen we bij de lopende band waarop we onze bagage hopen terug te zien. De beveiliging op de luchthaven is duidelijk aangescherpt en als mensen hun koffers hebben verzameld worden ze aangemaand direct door te lopen naar de douane. Daar volgt weer infrarood controle en steekproefsgewijs wordt er een koffer of tas open gemaakt en geheel gecontroleerd.

Eenmaal door de controle staat in de hal de chauffeur van een airport taxi op ons te wachten en om 11 uur worden we bij Scarborough Marina afgezet. Het is een warme zomer in Brisbane geweest met temperaturen over 40 graden en ook fikse buien daar tussendoor. De natuur ziet er daarom nog aardig groen uit. De 'Alexandra' ligt er net zo bij als we haar achter gelaten hebben. Binnen is het warm en we zetten snel wat raampjes open. Er vliegen ineens aardig wat motten rond. Op de fruitschaal zijn twee appeltjes voor de helft verdwenen en de andere helft gaat nu ook maar snel in een zakje. Te laat hadden we ontdekt die vergeten te hebben. Na het openen van de raampjes volgt het openen van de verschillende kranen aan boord, van de toiletten, van de keuken, van de wastafels. Er pruttelt her en der wat, maar alles lijkt het goed te doen. We lenen de waterslang van de buren en vullen de watertanks met vers water. Even goed doorspoelen en dan maar weer een Australisch kopje koffie proberen. O ja, de elektriciteit moet nog aangesloten worden en we rollen het snoer uit om wat 'prik' van de kant te krijgen (220 Volt).

Op het achterdek genieten we van ons uitzicht. De ferry naar Moreton eiland arriveert rond half één en klokslag één uur vertrekt-ie weer. Moreton eiland is een populaire bestemming zowel in de weekends als ook voor een dagje. Het grootste gedeelte heeft de status van 'Nationaal Park' en dat is dus natuurgebied. Er zijn wandelingen uitgezet en wegen en stranden om met een 4WD auto op te rijden. Verder is er volop voor kinderen te doen, er zijn restaurants en prachtige stranden met een heerlijke zee (22 graden).

Ook op de helling naast de ferry zijn er altijd wel mensen in de weer hun bootje vanaf de autotrailer in het water te laten of er weer op te hijsen. In vergelijking met Nederland zijn er aanzienlijk minder jachthavens in Australië omdat veel mensen een trailerbare boot hebben. De boot staat gewoonlijk in de tuin en het weekend of op een vrije dag rijdt men naar een mooi vaar- of visgebied en laat de boot zelf te water. Dergelijke 'ramps' (scheepshellingen) zijn er in overvloed, meestal met een grote parkeerplaats erbij waar de auto's en trailers geparkeerd kunnen worden. Vaak staan er ook picknicktafels of BBQ's waar je de vangst van die dag direct klaar kunt maken. Families in Australië eten met name in het weekend vrij veel buiten en vaak bij dit soort 'publieke' picknickplaatsen. De BBQ's werken op gas of elektriciteit en je gooit een dollar in de gleuf om een half uur van de BBQ gebruik te maken. Vaak zijn er thuis al salades klaargemaakt die koel worden gehouden in 'eskies', koelboxen waarin ook de nodige flessen frisdrank en bier zitten. Het buiten picknicken is een sociale gelegenheid en de hele familie is er bij of meerdere families eten samen.

Met een paar dagen zijn we weer gewend aan boord. Alles krijgt een schoonmaakbeurt en het blijkt dat we extra zeilen moeten spannen om meer schaduw te creëren. Het is 's middags echt warm en hoe meer je de zon uit de boot kunt houden, des te beter. Rond vijf uur wordt de kracht van de zon minder en meestal is er een kleurige zonsondergang. Om zes uur is de zon onder en is het ook vrij snel donker. Het koelt dan lekker af en we laten de luiken open staan om door te laten waaien.

Maar wel altijd op blijven letten, want er kunnen op dat soort warme dagen ineens dikke wolken boven je hangen waar de regen uit blijft stromen. Ook overal om je heen onweer. Heel goed voor de boot natuurlijk want ze wordt weer lekker met zoet water schoongespoeld, maar wel de raampjes op tijd dichtdoen.

Ook de supermarkt moet weer bezocht worden en we gaan naar het Kippa Ring winkelcentrum waar behalve twee grote supermarkten ook shops met kleding, schoenen, nog meer kleding, boeken, tijdschriften, etc. te vinden zijn, een reisbureau, kappers, diverse coffeeshops, McDonalds en kornuiten, kortom een shoppingparadijs waar het altijd druk is. Met volop parkeergelegenheid zowel overdekt als in de open lucht. De supermarkten zijn vergelijkbaar met die in Nederland, misschien iets minder keuze in met name de luxe producten, maar verder is alles er te koop en tegen redelijke prijzen, op het moment zeker goedkoper dan in Nederland.

Scarborough Marina

In de jachthaven zelf zijn de helft van de boten die er liggen van cruisers zoals wij. Een aantal van de mensen kennen we van vorig seizoen, een groot aantal hebben we niet eerder ontmoet. Er ligt een bezoekersboek in de sociale ruimte van de marina en daar stopt iedereen een foto van de boot of van hemzelf in. Ook ligt er een lijst en info van 'yachties' die komend seizoen via Darwin naar Indonesië gaan en dan rond de Kerst in Maleisië of Thailand (Phuket) hopen te zijn. De meeste zeilers, als ze niet nog een seizoen in Australië blijven, doen dat. Onze plannen zijn iets anders, wij willen via de Louisiades, een eilandengroep ten zuidoosten van Papua Nieuw Guinea (PNG), om de oost- en noordkust van PNG heen en bij goede wind door naar de Filippijnen. Er is een ander jacht met dezelfde bestemming als wij, maar zij liggen qua planning ruim op ons voor, dus samen varen is niet van toepassing. Wel vinden we een Amerikaans stel dat eind mei naar de Louisiades wil en we spreken af e-mail contact te onderhouden. Dit is een overzicht van slechts een klein deel van de zeilers die komend seizoen weer gaan varen. In andere havens langs de kust van Australië liggen bij elkaar wel een paar honderd jachten die op 'doorreis' zijn.

Iedere maandagavond is er een BBQ op het terrein van de marina en daar zijn meestal wel zo'n 30 zeilers bij aanwezig. Er wordt voor braadworst en uien gezorgd en iedereen maakt een bijgerecht dat op een centrale tafel wordt geplaatst: salades, pizza's en andere heerlijke kookkunsten zoals chocoladecake of een fruitsalade. Wil je iets anders dan worst, dan neem je dat zelf mee evenals een drankje. Het is meestal een gezellige bijeenkomst en je komt in contact met mensen die je anders wellicht niet zou spreken.

Aan boord starten we het bier brouwen weer op, ook maken we onze eigen yoghurt (met behulp van een zakje yoghurtpoeder en een liter koud water) en hartige muffins en cake komen regelmatig uit de oven. Dat bakken moeten we 's morgens vroeg doen omdat het anders te warm wordt aan boord.

Redcliffe

We breken er ook af en toe een dagje tussenuit om de omgeving (opnieuw) te verkennen. Het Redcliffe peninsula waar Scarborough op ligt is een mooi gebied met veel stranden. Het stadje Redcliffe is de plaats waar de eerste Europeanen in Queensland aan land gingen en er staat een fraai monument ter gelegenheid van deze gebeurtenis. Ook heeft Redcliffe een pier die vrij ver het water in steekt. Het is leuk deze af te wandelen en dan over de Moreton Baai uit te kijken. Ook ziet de kant er 'vanaf het water' altijd weer anders uit dan dat je er zelf loopt. Er is op het schiereiland een heel aardige botanische tuin, een park waar een grote verscheidenheid aan bomen, planten, struiken en bloemen is verzameld. Met name de in de omgeving al schaars voorkomende of verdwenen exemplaren zijn hier nog te vinden. Een oase van groen en rust trekt ook veel vogels (zoals parkieten) aan, met name als er bomen in bloei staan.

Een ander complex voor een wandeling zijn de 'wetlands', half moerasgebied dat ook aan veel moerasbegroeiïng en vogels een tehuis biedt. Vanwege de regelmatige zompigheid van het gebied door regen en overstroming van de rivier zijn er houten plankiers aangelegd waarover je net boven de modder kunt wandelen. Wel goed sprayen in verband met mozzies en ander moerasgespuis.

Op de werf

De week voor de Pasen hebben we gepland om 'de kant op te gaan' en de 'Alexandra' een nieuwe antifouling verf op de onderkant van het schip te geven. Het is al een paar dagen wat slechter weer met regelmatig regen, maar we hebben gereserveerd en dan ligt dat vast. Het uit het water gaan met de boot is altijd een hele toestand, je vaart voorzichtig tussen twee muurtjes en daar staat een 'botenkraan' klaar. Er worden twee grote draagbanden onder het schip geschoven en daar komt de boot dan in te hangen. De kraan tilt de boot zo hoog uit het water dat de kiel niet de grond raakt. In ons geval is de vaste kiel onder het schip 2.45 meter, dus we worden 2.75 m boven de kant getild. Dan gaat de kraan rijden en we worden naar een plaatsje gebracht waar we de komende tijd kunnen blijven staan. De jongens van de werf hebben inmiddels een soort kooi klaargezet en daar wordt de boot precies in gemanoeuvreerd. De steunen worden op maat gesteld en ook voor en achter komen extra stutten waar het schip op gaat steunen. De draagbanden van de kraan worden losgemaakt en we staan met de kiel op de grond in de kooi. We zetten een laddertje (minimaal 2.75 meter hoog) tegen het schip en kunnen zo aan boord klauteren. De toiletten aan boord kunnen we natuurlijk niet gebruiken, hoewel we de afvoer hiervan op onze eigen vuilwatertanks aan kunnen sluiten. Met name voor 's nachts is dat wel prettig. Verder moeten we eerst een slang op het afvoergat van de boot zetten en daaronder een emmer om bijvoorbeeld afwaswater en ander gebruikt water op te vangen. Regelmatig dus ook weer naar beneden klimmen en de emmer in een put legen! De toiletten en douches van de jachthaven zijn vlak bij, dus overdag zitten we niet slecht.

Alleen het weer werkt niet mee en het blijft bewolkt en regelmatig regenen. De boot wordt alvast helemaal gereinigd en slechte plekken worden bijgewerkt, maar gespoten kan er niet worden. Vanaf Goede Vrijdag hebben we schitterend weer, maar zijn ook de werklui van de werf vrij. De Pasen zitten we dus hoog en droog.

Australische vrienden

En dan ontmoeten we zo nu en dan 'ex-pats' (ex-patriots, ex-Nederlanders). Ruim drie jaar geleden hebben wij een tijdje in de jachthaven van Hervey Bay gelegen en daar kregen wij een wat ouder echtpaar op bezoek, Dick en Ineke van der Kley. Zij hadden de rood-wit-blauwe vlag gezien en wisten dat we Nederlanders moesten zijn. We hebben toen aan boord koffie gedronken en als we in de buurt waren moesten we zeker even langskomen. Destijds was dat er niet van gekomen en toen we onlangs op het internet naar hun telefoonnummer zochten, ontdekten we dat ze niet meer in Gympie woonden. Wel woonde er een D. en R. van der Kley aan de Sunshine Coast. Daar zijn we dus op af gegaan en het genoemde adres bleek een 'retirement village' te zijn, een wooncomplex voor gepensioneerden. De kleine villa's staan in een parkachtige omgeving en na even vragen en zoeken staan we voor een horregaas deur.

'Goedemiddag, wordt hier Nederlands gesproken?' Ja hoor, Dick van der Kley zit zijn krantje te lezen en na even wat gegevens uitwisselen komt de herinnering weer boven. Hij roept zijn vrouw en ook zij kon zich ons nog herinneren. We worden direct uitgenodigd en kletsen zo de middag vol. We krijgen nog een rondleiding door het nieuwe huis en bekijken foto's van de kinderen en kleinkinderen.

Een paar dagen geleden staat de familie Van der Kley bij ons aan de boot. Het telefoonnummer dat wij bij hun achter gelaten hadden, was niet helemaal goed, maar Nederlanders gaan er gewoon op uit en weten elkaar wel te vinden! Een leuk contact en zo hebben we nog een aantal mensen die we voordat we Australië weer gaan verlaten, nog moeten opzoeken.

Werkzaamheden

Inmiddels liggen we weer in het water en kan het echte klussen beginnen. De zeilen worden aangeslagen en alle lijnen vinden hun plaats. Het anker is naar een galvaniseerinrichting gebracht om verder roesten tegen te gaan. De dinghy liep afgelopen seizoen steeds langzaam leeg, maar is nu ook weer gerepareerd terug aan boord. En verder moeten we voor het komende halfjaar boodschappen doen, met name de lang houdbare spullen. Verse groenten en fruit hopen we met de eilanders te kunnen ruilen en ook voor deze handel moeten we inkopen doen. Al met al zijn we druk bezig iedere dag om eind van de maand weer de trossen los te kunnen gooien.

Naast het inkopen van fourage voor het komende seizoen, zijn we dus ook regelmatig op stap voor tweedehands kleding, vishaken en lijn, batterijen, suiker, meel en zeep, etc. om straks op de eilanden van Solomons en Papua Nieuw Guinea (PNG) op de gesprekjes en trade met de mensen daar voorbereid te zijn. Ook zijn we weer eens in de boeken gedoken om een website van de grond te krijgen.

We plaatsen twee extra zonnepanelen op de 'Alexandra' waardoor we meer gebruik van de zon kunnen maken. Het anker is weer terug aan boord en ziet er bijna als nieuw uit. Hans haalt op een rustige middag zijn mastklimmersstoeltje te voorschijn en verhoogt zich in de atmosfeer om alle aansluitingen van stagen en want te controleren, de rail voor het grootzeil schoon te maken en deze weer opnieuw in te spuiten. Geen favoriet karwei, maar goed te doen hier in de haven. Bovendien levert dit mooie overzichtsplaatjes op vanaf een hoogte van 25 meter.

De kastjes en bergruimten binnen zijn weer binnenste buiten geweest, zoveel mogelijk weggegooid, gerepareerd, schoongemaakt of vervangen. We hebben voor 50 oude pieken een naaimachientje aangeschaft waarmee al vijf nieuwe hoezen voor de stootwillen zijn gemaakt en ook twee hoezen voor kussens op de bank staan op het lijstje. Wellicht kunnen we stof meenemen en op de eilanden rokken voor de meisjes en vrouwen maken!

Winter en vertrek uit Scarborough

Half mei wordt het winter in Australië. Van de ene dag op de andere hebben we koude nachten en ochtenden die gelukkig in de loop van de dag weer wat warmer worden. Maar het is duidelijk dat de zomer over is en veel boten vertrekken noordwaarts richting Cairns, Darwin, Bali en verder Indonesië in. Maar dat zijn onze plannen niet. Wij denken aan een tocht via de eilanden van de Solomons en PNG om vervolgens in december de Equator over te steken naar het duikparadijs Palau in Micronesië en de eilanden van de Filippijnen. Een minder gangbare route, hoewel heel wat Australiërs ons voorgegaan zijn en ons met hun verhalen enthousiast gemaakt hebben.

We kunnen direct vanuit Scarborough/Brisbane naar de Solomons of PNG vertrekken, maar we besluiten eerst langs de kust wat meer noordwaarts te varen. Mei en juni gebruiken we om de Moreton Bay bij Brisbane te verkennen, deze keer buitenom Fraser Island te varen en in Bundaberg een weekje aan een mooring te hangen om 'oude bekenden' op te zoeken. Dan volgt een mooie tocht langs diverse 'Capricorn eilanden' waarbij we ter hoogte van de stad Rockhampton de 'Steenbokskeerkring' passeren. De eilanden zijn zo goed als onbewoond, ruig en de ankerplaatsen zijn niet altijd even comfortabel. Wel zien we veel mooie stranden en zoeken daar overdag een schuilplaats tegen de redelijk fors blazende wind. Af en toe wagen we ons voor een paar rondjes zwemmen rond de boot in het water, maar van snorkelen is het nog niet gekomen en de duikspullen zijn ook nog niet uit de tassen geweest.

Mackay

In vliegende storm varen we eind juni Mackay Marina binnen en we besluiten vanaf hier naar de warmere eilanden over te steken. Eigenlijk stond Townsville als vertrekplaats in onze gedachten, maar Mackay ligt wellicht iets gunstiger voor de wind en we krijgen eigenlijk wel zin in meer tropische temperaturen. Op de weerkaartjes zien we echter dat er al maanden een regenband boven Vanuatu, de Solomons en PNG ligt, dus heel hard opschieten heeft ook nog geen zin.

Bovendien zijn we nog met de website bezig en het zou leuk zijn als we die voor ons vertrek zover af zouden kunnen ronden dat familie, kennissen of geïnteresseerden onze laatste jaren in woord en beeld kunnen volgen. Voorts hopen we een link te kunnen maken zodat we onze actuele verslagen al tijdens de reis aan de website kunnen toevoegen. Het blijkt een hele klus te zijn, zowel technisch als inhoudelijk, maar we denken toch een mooi document opgezet te hebben.

Jaarmarkt

Mackay is deze week in de ban van de 'Show', dit is de jaarmarkt met zowel een agricultureel gedeelte als een grote kermis inclusief 'bunghy-jump' toestand. Van oorsprong was de 'Show' het jaarlijkse evenement waar veel boerenfamilies (farmers) naar uitkeken: het vee werd ter keuring en verkoop aangeboden en men hoopte natuurlijk goede zaken te doen. Tevens is het een 'showen' van allerlei activiteiten en vaardigheden die in en om de ''homestead' in de loop van het jaar worden uitgevoerd.

De meeste wat grotere stadjes organiseren deze jaarmarkten en hebben daarvoor een gemakkelijk bereikbaar terrein in of net buiten de stad daarvoor aangelegd en gereserveerd. Vaak zie je langs de weg borden staan met 'Showgrounds' en deze verwijzen naar de betreffende terreinen waar tegenwoordig behalve de jaarmarkten ook andere evenementen (popconcert, circus, sportwedstrijd) worden georganiseerd.

In stadjes zoals Mackay is er dus nog jaarlijks een 'Show' en hoewel er geen vee meer verhandeld wordt, zijn er nog wel keuringen van vee met professionele jury's. We hebben een zestal prachtige stieren heel wat commentaar en complimenten over zich heen horen krijgen van vier jeugdige keurmeesters.Het uiteindelijke oordeel van een jurylid moet hij in een toespraakje aan het publiek op de tribunes 'verkopen', met luide stem en liefst een grap en een grol omdat de mensen er ook zitten om vermaakt te worden. Elders is een rij-parcours uitgezet en bereiden de ruiters van de diverse farms/homesteads zich voor op een pittige dressuurrit waarin zij beter dan hun rivalen willen presteren. De paarden zien er prachtig verzorgd uit en ook de ruiters doen hun best zich optimaal te 'showen'.

In een grote tent vinden we meer dan honderd vogels van allerhande pluimage in kooitjes en volieres. Ook hier moet je een kenner zijn om de kenmerken en eigenschappen van de dieren op waarde te kunnen schatten. We lopen dus wat sneller door deze ruimte. In de centrale arena van de Showgrounds wordt het rijden met een zespan aangekondigd. De betreffende paarden zijn glimmend gepoetst en van kleurige leidsels en versieringen voorzien. De sokken boven hun hoeven zijn mooi gekamd en je hoort met iedere stap van de paarden het een en ander meerinkelen, een vrolijk gebeuren. De koetsier op de bok houdt de paarden mooi in lijn en er worden diverse rondes gereden en een pionnenparcours afgelegd om de vaardigheid van koetsier en de pracht van de paarden aan het publiek te laten zien.

Naast de stallen van de paarden treffen we een heuse hoefsmederij aan. Een vijftal mannen staan met een groot vuur naast zich krachtig op de roodgloeiende blokken staal voor zich te slaan. Er worden traditionele hoefijzers gesmeed, anderen maken siersmeedwerk zoals hekken, deuren, lantaarns, wijnrekken, etc. Het vergt duidelijk heel wat oefening en vakmanschap om goede en mooie producten uit ruwe stukken ijzer te maken.

Dan komen we bij de houthakkers. Er worden jaarlijks wedstrijden georganiseerd en er staan acht man klaar om de strijd tegen elkaar op te nemen. Een man met grote 'bonanza'-hoed is duidelijk de scheidsrechter, geassisteerd door een paar mannen die nauwkeurig controleren of iedereen op de juiste startpositie staat. De eerste ronde staan de mannen op een groot stuk boomstam dat ze onder zich door moeten hakken. Zijn de hakkers halverwege hun boomstam, dan draaien ze zich om en gaan vanaf de andere kant aan de slag. Bij de snelste hakker duurt het gehele proces slechts twee minuten en dan stoppen ook de meeste anderen ermee en wordt het laatste werk overgenomen door jongere hakkers die nog wat oefening nodig hebben voordat ze zelf als kandidaat kunnen meedoen.