Website in English

Nederlandse Website

Filippijnen - Puerto Galera en Subic Bay

Na een verblijf in Nederland van juli tot half oktober gaan we terug naar Puerto Galera op Mindoro eiland en Subic Bay, ten noorden van Manilla (Luzon eiland)
Oktober - december 2005

Puerto Galera

20 Oktober rond 13.00 uur varen we de mooie baai van Puerto Galera binnen, ooit een haven voor de galjoenen, soort VOC schepen, die vanuit Spanje hierheen gevaren werden. We zien de 'Alexandra' onder een groot zonnedak aan de mooring liggen waar we haar ook achtergelaten hebben. Op de kade helpt Andrie, onze 'boatboy' met de bagage en dan komen we op een prachtig gepoetste 'Alexandra', het roestvrij staal van de reling en de bar achterop het schip glanst ons tegemoet. Ook binnen is een groot deel van het houtwerk opnieuw gelakt en de keuken is gekit. Diverse kastjes hebben extra plankjes gekregen. Het is overal wel een stofboel en veel ruimtes en spullen zijn aangetast door vocht. Als we snel aan de slag gaan, is het meeste waarschijnlijk wel te redden. De luchtvochtigheid in de Filippijnen is erg hoog en het regenseizoen doet daar nog een schepje bovenop. Het zonnedak biedt gelukkig schaduw, verder is het weer wennen aan temperaturen boven de 30 graden.

Zolang we aan een boei van de jachtclub liggen, kunnen we gebruik maken van het servicebootje dat tussen de kade, de jachtclub en de boten op en neer vaart. Om een uur of zes is het hier helemaal donker en we laten ons door de serviceboot naar de jachtclub brengen. Daar is het direct gezellig met een aantal van de vaste bezoekers en we horen over en weer de laatste nieuwtjes. Lekker een koud glas bier erbij en natuurlijk staan er 'specialties' op het menubord.
De komende dagen is het schoonmaken en opruimen geblazen. Alle kasten en kastjes moeten leeg, schoon gesopt en weer ingeruimd worden. De leren kussens van de bank zijn licht aangetast, ze krijgen een goede beurt met leerreiniging en conditioner. Overal zit vocht of stof en het is na 9 uur 's morgens aardig warm!

Zondag zijn we bij Kees en Rowena uitgenodigd. Het is leuk hen en de kinderen weer te zien en we moeten alle uitbreidingen bij het huis zien: een volière met vogeltjes, een vijver met watervalletje en vissen en de inmiddels uitgebreide moestuin met boontjes, kruiden, bananen, etc. We bewonderen Kees zijn nieuwe jeep, helemaal opgeknapt met comfortabele autostoelen, een keurig gelakt houten dashboard en de mooi rood gespoten opbouw. Maar ook voor ons is Kees aan de slag geweest. In zijn werkplaats staat het nieuwe dak voor op de kuip van de 'Alexandra' klaar. De kuiptafel wacht nog op scharnieren en voor de dinghy hebben we nu een beschermhoes over de 'tubes', de zijkanten.
Dinsdag spreken we af dat het dak geplaatst gaat worden en Kees heeft al uitgeprobeerd dat dit op het dak van zijn jeep past om naar de 'muelle', de kade in Puerto Galera, te vervoeren. Maandag regelt Hans dat er een motorbootje klaar ligt dat het transport vanaf de kade naar de boot moet uitvoeren en dan valt het weer alleszins mee hoe snel en gemakkelijk het dak op zijn plaats ligt. Nu moeten de zonnepanelen opnieuw geplaatst en aangesloten worden. Met een beetje passen en meten zitten deze weer op de beugels op het dak en zitten wij onder het dak in de schaduw. We nemen de maat op voor wegneembare zijflappen en zo blijft Kees regelmatig langskomen om alles pasklaar en afgerond te krijgen en natuurlijk hoort daar ook koffie en gezellig bijkletsen bij.

Zolang de boot nog niet op orde is, eten we 's avonds in de jachtclub. De vrijdagavond is nog steeds BBQ avond en dan is het meestal veel drukker dan doordeweeks. Behalve (ex-)zeilers zijn ook veel andere ex-pats lid (geïmmigreerde buitenlanders, veelal blanken met een Filippijnse vrouw) en vrijdag is toch wel de avond elkaar te ontmoeten. Er komen zo langzaam maar zeker ook leden die niet in de directe omgeving van Puerto Galera wonen, maar hun boot hier hebben liggen of met een kennis meevaren. 30 en 31 Oktober wordt namelijk de 'All Souls Regatta' gevaren, een race met boten van de Subic, Manilla en Puerto Princessa jachtclub en ook een uit Hongkong zelfs.
Een paar dagen voor de race regent en waait het, maar alle boten weten toch op tijd in Puerto Galera te zijn en zondag is de start van de eerste wedstrijd. Wij kunnen met de 'Alexandra' niet meedoen omdat de boot nog niet zeilklaar is. De eerste dag maken we vanuit de dinghy bij start en finish foto's van de vloot met 22 deelnemers. Er is weinig wind, maar toch is het een geslaagde dag. 's Avonds is het terrein bij de Sandspit, het strand van Boquete Bay, ingericht voor het jaarlijkse Puerto Galera Jazz Festival. Er is een bescheiden lopend buffet in het resortje op de Sandspit en er is een grote parachute gespannen boven een ruimte met tafels en stoelen en de twee tappunten voor bier en frisdrank. Voor de musici is een professionele 'stage' gebouwd en er treedt een Filippino/Hongkong band op met wisselende samenstelling en solisten. Groot voordeel is dat de ware jazzliefhebbers dicht bij het podium in het volle volume van de boxen kunnen zitten en je onder de parachute nog gezellig met elkaar kunt praten.

Voor de tweede dag van de Regatta varen we mee met Fitz en Trish, een Australisch echtpaar, op hun jacht 'Columbus' met zeilnummer '1492'. Er is vandaag meer wind en we hebben een mooie zeildag. 's Avonds bij de prijsuitreiking in de jachtclub blijkt 'Columbus' het zelfs wel aardig gedaan te hebben! Op de balustrade van de jachtclub staan een rits pompoenenkoppen ons aan te staren. De pompoenen zijn uitgehold en er zijn ogen en mond uitgesneden. Met een kaarsje erin verspreiden ze een oranje gloed en moeten zo aan 'alle heiligen' denken. Halloween is de avond voor 'Allerheiligen' (All Hallows) een katholieke feestdag waarop aan alle overledenen gedacht wordt.
De eerste week van november raakt de boot steeds meer aan kant en we krijgen Mike en Olaf op de koffie, vaste bezoekers van de jachtclub (in de goede betekenis van het woord). Ook zien we dat Malcolm op zijn boot aanwezig is. Hem en zijn zwager hebben we voor ons vertrek naar Nederland nog ontmoet. Malcolm woont en werkt in Hongkong en heeft ons al uitgenodigd voor als we daar zijn. Hij blijkt nu geheel verstrikt in zijn generator te zijn en Hans gaat er maar een handje helpen. Verder doen we boodschappen en gaan weer aan de slag voor de website: foto's en verslag.

Boquete Bay

Als het dak helemaal in orde is, verlaten we de mooring bij de jachtclub om voor anker te gaan in Boquete Bay. Hier staat iets meer wind en we liggen er heerlijk vrij. Het is iets verder van de kade en de jachtclub en we kunnen geen gebruik meer van de serviceboot maken, maar de dinghy is weer in bedrijf en het motortje loopt goed.
Zondag komt Kees met zijn 'vloot' bij ons op bezoek. Marianne is er het eerst met de kajak die Kees nog in Nieuw Zeeland gekocht heeft. Donnell en Rheoxette varen in een kleine outrigger kano en hebben ieder een peddel om vooruit te komen. Kees en Rowena varen in een fraaie roeiboot die voor de jongsten iets te weinig stabiel is. De kinderen hebben nooit geleerd te zwemmen en Kees heeft nu zwemvesten gemaakt. Daar is iedereen inmiddels aan gewend en er wordt volop en met veel plezier gezwommen en gespeeld in het water.

Klussen blijven er helaas nog steeds komen: de bilgepomp blijkt niet te werken, maar gelukkig vindt Hans ook daar weer een oplossing voor. De generator heeft inmiddels gedraaid en dat lijkt allemaal goed te gaan. De zeilen komen aan boord en zo raakt de 'Alexandra' langzaam maar zeker klaar om weer te gaan varen. Eerst moeten we echter nog op de koffie bij Tony, een ex-Nederlander die zojuist terug uit Nederland is. Zijn vrouw komt later, dus we hebben tijd om lekker bij te kletsen in zijn twee jaar geleden gebouwde huis schuin boven de jachtclub. De deuren staan open en we hebben een fraai uitzicht over de baai en een heerlijk briesje door de kamer.

Zaterdag 12 november mag mijn verjaardag weer gevierd worden en dat is tevens ons afscheidsfeestje. We nodigen Kees en familie en Tony uit om naar Talipanan Beach te gaan en daar pizza te eten. Het strand ligt aan het eind van de verharde weg en dan nog een stuk verder. Na wat gehobbel vinden we een plekje om de jeep te parkeren en we komen op een prachtig bijna wit strand met helder blauw water. Luka's place blijkt een gezellig restaurantje te zijn en Luka zelf een rasechte Italiaan. In een huisje naast het restaurant heeft hij een grote oven gebouwd en daar komen na een half uurtje heerlijke pizza's uit te voorschijn. Ook in de jachtclub hebben we afscheid genomen en zondag doen we een rustig dagje in Boquete Bay. We snorkelen een laatste keer en als de zon onder is kunnen we de zonnetent afbreken.

Langs de zuidwest kust van Luzon

Maandag om 06.00 uur gaan we ankerop. De zon straalt aan een helblauwe hemel en er staat zo goed als geen wind. Op de motor varen we de baai uit, we worden al ingehaald door de eerste banca's die vanaf de kade van Puerto Galera vertrokken zijn. Ook buiten de baai in Verde Passage moet er gemotord worden en dat blijft de gehele dag zo. Wel zien we banca's met zeiltjes Verde Passage oversteken, maar dit blijkt enkel een steunzeiltje, alle bootjes hebben de motor bij staan. De oranje en blauwe zeilen geven kleur aan het vlakke, rimpelloze water. Wat vindt er toch allemaal aan vervoer plaats met deze 1-persoons banca's! Een groot gedeelte wordt gebruikt voor de visvangst, maar ook materialen en groenten worden dagelijks overgevaren.

De eerste baai waar je redelijk kunt ankeren is bij de Maya Maya jachtclub, 60 mijl van onze ankerplaats in Boquete Bay vandaan. Het is half 6 's avonds als we ons anker daar uitgooien, er staat nog steeds geen wind en we drijven wat op de stroom achter ons anker. Als de zon verdwenen is koelt het iets af aan boord en we genieten al snel van een biertje, een warme maaltijd en het licht van de maan die nu bijna vol is. De volgende ochtend is het snel weer warm en we motoren verder noordwaarts tot Fuego Point. Fuego is het Spaanse woord voor 'vuur', dus er heeft waarschijnlijk een vuurtoren op de punt gestaan, nu in ieder geval niet meer. Het is een chique buurt. Zagen we gisteren nog voornamelijk dorpen langs de kust, nu staan er kolossale villa's met schitterende terrassen en sommigen met trappen naar het strand of direct naar een aanlegsteiger in zee. Achter Fuego Point ligt een baai met nog meer luxe villa's en in het water voor de villa's ligt een klein visservlootje dat in de warme zon aan het vissen is. In de baai liggen ook verankerde boeien en in de 'pilot' lezen we dat dit bij slecht weer een goede schuilplaats tegen de ZW monsoen is. Het is echter geen leuke plek om te liggen, dus we varen langs de vissers een tweede baai in en daar ankeren we halverwege de ingang en het dorp dat diep in de baai ligt. We zien op de kant een knots van een standbeeld staan, geheel wit, lijkt een soort engel te zijn. Door de verrekijker zien we ook diverse witte kruizen langs het water staan en we vermoeden dat het een kerkhof is. Twee banca's met vissers passeren ons op weg naar het dorp en er wordt teruggezwaaid, dus we nemen aan dat het geen probleem is dat we hier geankerd liggen. We brengen zoveel mogelijk zonneschermpjes aan en verblijven er de rest van de dag. Het water ziet er niet helder uit, dus we wagen het niet te gaan zwemmen. In de loop van de middag komen er nog wat vissertjes die uitgebreid voor het kerkhof gaan vissen en het maakt het wel bijzonder met dat knotsgrote beeld met vleugels en uitgestrekte armen op de kant.

We hebben een rustige nacht en de volgende morgen lijkt er een klein beetje wind te staan. We willen in een keer de Manilla Bay oversteken. Al na een paar uurtjes komen we in het vuil van de metropool Manilla, allerlei los zwerfafval drijft in het water en ook volop plastic zakken en zakjes, vaak netjes dichtgeknoopt met het afval er nog in. Het ruikt ook niet echt fris op het water en we zijn blij als we dit veld achter ons kunnen laten, hoewel het zwerfafval nog mijlen ver verspreid ligt. En dan zie je overal toch nog vissertjes hun lijnen en netten uitgooien om een visje te vangen.
Het einde van de dag nadert en we wenden onze koers dichter naar de kust van het inmiddels bereikte Bataan schiereiland. Bij een vrij breed strand denken we voor anker te gaan. Het blijkt een wat kleiner dorp te zijn en voor de helft van het strand staan er fuiken en netten in het water. Maar we vinden een prima plekje op 7 meter en een passerende banca zwaait en steekt zelfs zijn duim op, dus dat zal wel goed zijn. We hebben een fraai uitzicht op Mount Mariveles waarvan we door de ondergaande zon steeds minder gaan zien.

Subic Bay

Donderdagmorgen worden we al vrij vroeg wakker door golfjes die onrustig tegen de zijkant van de 'Alexandra' slaan. Er blijkt wind te staan en we besluiten dan ook maar direct te vertrekken. Even op de motor de baai uit en dan snel de zeilen omhoog. Dat gaat prima en we maken weer eens een lekker tochtje op de wind. Na een half uur is de snelheid er helaas weer uit, maar voor ons uit zien we toch golfjes op het water. Inderdaad blijkt daar weer volop wind te zijn, we scheuren zelfs een paar uur lang met 20-22 knopen wind (dikke windkracht 5) langs de kust. Dan naderen we Subic Bay en de wind neemt wat af. Relaxed koersen we, hoog aan de wind, op Grande Island af. Voorbij Grande Island begint de haven van Subic Bay en moeten we ons via de marifoon melden bij de 'port authorities'. Er is geen groot transport in de haven en we kunnen rustig onze koers vervolgen naar de Subic Bay Yacht Club. In het gedeelte van de baai vlak voor de jachthaven zien we heel veel kleine zeilbootjes op het water. Ook liggen er boeien waardoor we vermoeden dat er wedstrijden worden gevaren. Een Hobbiecat, een open catamaran, met felgekleurde zeilen en twee jongens aan boord komt naar ons toe en maakt een rondje om de boot om alles uitgebreid te bestuderen. Inmiddels is de wind zo goed als verdwenen en halen we de zeilen naar beneden. Behalve de zeilbootjes is er geen verkeer op het water en we varen met een aantal samen de havenkom in. We zien de letters van Singapore en Thailand in de zeilen staan, hetgeen ons vermoeden van wedstrijden versterkt. We gaan deze keer niet de jachthaven zelf in, maar hebben een tijdelijk plekje aan de steiger naast de jachtwerf. Twee mannen komen de lijnen aanpakken en dan liggen we al snel weer aan elektriciteit en stromend zoet water.

Vrijdagmorgen de boot weer eens goed soppen en spoelen. Een hele klus, maar alles ziet er dan ook weer fris en schoon uit. Drogen gebeurt in principe door de zon, maar je moet toch met een droge doek alle ramen en het roestvrij staal afnemen omdat daar anders de druppels op blijven staan. Zaterdagmorgen wandelen we in een klein half uurtje naar de grote Royal Supermarket. Alle basisproducten kunnen we hier krijgen, inclusief uit USA of Australië geïmporteerd vlees (bevroren) en locale vis. Fruit en groenten worden grotendeels ook geïmporteerd en zijn hier erg duur.
's Avonds lopen we naar de andere kant van Subic Bay waar wat restaurantjes en McDonald-achtige gelegenheden zijn. Ook is er een bioscoop en met name in het weekend is het in dit gebied erg druk met wandelaars. De doorgaande weg langs de jachthaven is schitterend versierd met verlichting. Het zijn grote kleurige bloemen waar in het hart een lampje is gemonteerd. In de bestaande struiken op de middenberm zijn heel kleine lampjes gedrapeerd en het is een fraai geheel, zowel 's avonds als overdag.

Zuid Oost Azië Spelen

Zondag lopen we naar de jachtclub en daar horen we dat Subic Bay een van de locaties is waar de South East Asia Games plaatsvinden. Deze tweejaarlijkse Spelen zijn een voorbereiding op de (geheel) Azië Spelen waaruit de kandidaten geselecteerd worden voor de Olympische en Wereldspelen. De onderdelen zeilen en roeien vinden buiten in de Bay plaats. Er is een marathon voor heren en een voor dames en er is een groot sportveld ingericht voor 'Archery': boogschieten.

In de SEA (South East Asia) Games gaat de strijd tussen Singapore, Thailand, Myanmar, Indonesië, Maleisië, Cambodja, Vietnam en de Filippijnen. Op weg naar de poort van de Freeport Zone komen we langs het veld waar de boogschieters in actie zijn. Iedere dag wordt er geoefend op de diverse in het veld opgestelde schietschijven. Het gaat om teams met zowel dames als heren met zeer professionele bogen en pijlen. Ook worden er aparte handschoenen bij gedragen. De teams hebben per land een eigen 'uniform' en het is een kleurrijk gebeuren op het 'archery'-veld.

Op de werf

Maandag 21 november om 08.00 uur staan we gepland om 'de kant op te gaan' bij de scheepswerf. Om 08.15 uur komt er een mannetje relaxed onze steiger oplopen om te melden dat we niet met de achterkant de kraan in kunnen (zoals vrijdag uitgebreid met de manager besproken is) maar dat we met de voorkant eerst erin moeten varen. Dat houdt in dat we de voorstag los moeten maken, etc. een klusje waar we zeker een half uur mee bezig zijn en dat nu in de volle zon moet gebeuren terwijl we gisteravond na zonsondergang alles op de achterkant van de boot los hadden gemaakt. Er valt werkelijk nooit een concrete afspraak met de Filipino's te maken! Maar goed, het valt mee dat we vandaag gewoon aan de beurt zijn en als we na een uurtje het dock bij de 'travelift' invaren, staat er een team van acht man klaar om ons eruit te takelen. De 'travelift' die gebruikt wordt ziet er professioneel en onderhouden uit en de mannen werken snel en efficiënt met elkaar samen. Het is duidelijk een klus die ze al eerder gedaan hebben. Met een uurtje hangt de 'Alexandra' boven het water in de 'travelift' en wordt ze naar haar plek gereden. Daar worden flinke stutten onder de boot gezet alsook wordt een steunbox hieromheen gelast. Als alles stevig staat worden de draagbanden van de 'travelift' los gemaakt, rijdt de kraan weg en kunnen wij met behulp van een ladder aan boord klimmen. Het is hier nog warmer dan op het water, maar we hebben weer een plek om te zitten. 's Middags wordt er met het schoonmaken van het onderwaterschip begonnen.

Dinsdag lopen we langs de 'boogschutters' in een kwartiertje naar de poort van de Freeport Zone. En dan dachten we dat het nog een kwartiertje lopen zou zijn naar de markt. Na een klein half uur hebben we het aardig warm gekregen en we maken een stop bij een bakkerij waar je ook water en koffie kunt drinken. Bij navraag blijkt de markt nog 10 minuten verder te zijn en na een kleine pauze doen we ook het laatste stukje. Het is overigens een drukke bedoening op straat. Op de rijbaan rijden jeepney's, tricycles, bussen en auto's aan beide zijden twee rijen dik. Aan de kant van de weg zijn overal winkeltjes waar we op smalle trottoirs met ongelijke tegels, hoge stoepranden etc. langs lopen of balanceren. Aan de overkant van de straat zien we een man met een half uitgerold tapijt lopen. Het blijkt dat hij hiermee een traject wandelt om een koper te vinden. Naarmate we de markt naderen, zien we meer 'tapijtverkopers'. Verder staan er op de trottoirs ook kleine sarisari winkeltjes en mannen en vrouwen met oventjes waarop pinda's en cashewnoten worden geroosterd. Een enkele keer zien we een man met twee vaten aan een stok over zijn schouders lopen. Regelmatig wordt hij aangehouden en schept hij iets te drinken uit een van de vaten.

Op de markt is zoals altijd druk, maar er is mooi fruit te krijgen: appels uit China en verder locale bananen, ananas, tomaten, uien, wortelen, boontjes, aubergines en aardappelen. Ook vlees en vis is er volop te koop. In het overdekte gedeelte van de markt vinden we kleding, schoenen, slippers, nog meer kleding, keukengerei en bestek, teilen, emmers, borstels, theedoeken, handdoeken, kortom alles wat je maar aan huishoudelijke spullen nodig hebt. Aan de andere kant van de markt zitten de shopjes met mobieltjes, mobieltjes en nog eens mobieltjes. Alle kleuren, alle modellen, alle losse onderdelen in andere kleuren, alle soorten batterijen, accessoires en telefoonkaarten natuurlijk. In de Filippijnen zijn er zo goed als geen 'landlijnen' dus al het telefoonverkeer is pas met het verschijnen van de mobiele telefoonnetwerken op gang gekomen. Mobiel telefoneren is vrij prijzig, zeker voor de gewone Filippino en Filippina. Maar 'texten' (SMS-en) kost maar 3 oude centen per bericht en je ziet dan ook de hele dag mensen bezig met hun mobieltje berichten te ontvangen of te versturen. De Filippijnen schijnt het land te zijn waar per dag de meeste tekstberichtjes worden verzonden!
Op de terugweg nemen we een jeepney en voor 10 Eurocent worden we voor de poort van de Freeport Zone weer afgezet. Doen we nu voortaan ook op de heenweg!

Woensdag gaat de eerste laag anti-fouling verf (tegen aangroei van planten en mosselen onder water) op de boot en donderdag een tweede keer. Aan het eind van de middag wordt de 'travelift' weer naast de 'Alexandra' gereden en worden de draagbanden weer vastgemaakt. Deze zijn goed schoongemaakt en van schoon plastic voorzien om de nieuwe verf niet te beschadigen. Als de 'Alexandra' weer in de takels hangt, kan er op de plaatsen waar de stutten gestaan hebben geschilderd worden. Zo slapen we ons laatste nachtje op de kant nabij de bomen waar 's avonds muggen en ander vliegend ongedierte uit komt, zodat we er weer naar uitkijken aan de steiger te liggen. Vrijdag om half 9 komt een ploegje mannen helpen en het is een mooi gezicht de 'Alexandra' weer langzaam maar zeker te water te zien gaan. Voor 10 uur liggen we op ons plekje en kunnen we aan de koffie!
Het weekend gebruiken we om weer schoon schip te maken, boodschappen te doen en wasjes te draaien. Komende week komt een ex-collega van Hans op bezoek en dan moeten we ook even een slaapplaats voor hem creëren.

Manilla

Dinsdag 29 november pakken we een jeepney naar het busstation en vandaar de bus naar Manilla. Onderweg wordt bij de haltes in de dorpen op de route gestopt en ook 2 a 3 keer bij een halte annex restaurantje. Nog voor de passagiers uit de bus kunnen om de benen te strekken of een sanitaire stop te maken, komen er al vijf verkopers met manden de bus in: broodjes, pinda's, kroepoek, snoep, frisdrank, hamburgers. Het is onbegrijpelijk hoe ze, beladen met manden, bossen plastic zakken aan hun riem of aan een losse haak, met hun handelswaar tussen de uitgaande en binnenkomende passagiers tot achterin de bus komen en weer terug waarbij ook collega-verkopers ontweken dienen te worden. Kortom, enerverende stops, die de vier uur durende reis wat onderbreken, hoewel het landschap ook best afwisselend is.

Op de drukke ingaande weg naar het centrum van Manilla stappen we ergens uit waar de bus stopt (was het een halte?) en het lukt ons een bus te vinden waarop de naam van een shopping center staat en waar we voor weer een paar dubbeltjes verder mee kunnen rijden. Na een bezoek aan de 'National Bookshop' en wat computerwinkels, pakken we een taxi naar het Swagman Hotel waar we al eerder geweest zijn en checken we in. 's Avonds kunnen we met het busje van het hotel mee naar de luchthaven waar we Charles opwachten die met een locale vlucht vanuit Cebu komt. Terug in de stad besluiten nog even de boulevard op te lopen en daar blijken op de diverse terrassen bandjes te spelen. Het is gezellig druk en we drinken een San Miguel biertje op het weerzien. Als we de Manilla jachtclub bereiken, vragen we beleefd of we binnen een kijkje kunnen nemen. De procedures zijn hier vrij strikt en een Filippino in matrozenpakje komt vragen of we een pasje van de club hebben. We hebben alleen een pasje van de Subic Bay Yacht Club, maar daar blijken geen banden mee te zijn (?!). We leggen uit met ons jacht vanuit Nederland de wereld rond te zeilen en vandaag voor een dag in Manilla zijn. Er wordt getelefoneerd en ook een dame komt naar ons verhaal luisteren. Het matrozenpakje komt vragen of we geen pasje van onze eigen jachtclub hebben, maar we moeten hem daarin teleurstellen: we zijn al zeven jaar weg uit Nederland en overal in de wereld zijn we welkom om de plaatselijke jachtclub te bezoeken. We vragen of we niet een gastenboek kunnen tekenen met al onze gegevens, maar ook daar wordt niet op ingegaan. We hebben inmiddels vijf man personeel en bewaking van de jachtclub bij ons gehad, maar het matrozenpakje blijft resoluut en we kunnen de jachtclub niet in, zelfs niet om even te kijken. Over gastvrijheid gesproken!

Woensdagmorgen regent het in Manilla, niet hard gelukkig, dus we gaan er toch maar op uit om het een ander van de stad te zien: Rizal park, Intramuros: de oude vesting met daar omheen een moderne golfbaan, de kathedraal , etc. Dan met een taxi naar een groot shoppingcenter voor een kop echte koffie met kaneelgebak.

Opnieuw Subic Bay

Een luxe taxibusje staat ons bij het hotel op te wachten en we laten de drukke stad achter ons. We maken een stop om bij een filiaal van 'Chow King', de Filippijnse tegenhanger van McDonalds, met noodle en rijstgerechtjes en -soepen, een lunch te gebruiken. Het weer is inmiddels opgeklaard en het is een relaxed tochtje voor ons. Charles heeft nog wel de nodige telefoontjes met Nederland, Frankrijk en Rusland af te handelen, maar dat gaat allemaal per mobiele telefoon en ook zijn e-mail kan hij eenvoudig via de  GPRS koppeling met zijn PDA afhandelen (?!). Van de omgeving heeft hij dit toertje helaas niet zoveel gezien! Eind van de middag zijn we terug aan boord en mooi op tijd om in de schaduw van het nieuwe dak van de 'Alexandra' en met uitzicht op de heuvels rondom de haven te genieten van een koud San Miguel biertje.
Donderdag hebben we een relaxed ontbijtje aan boord en trekken vervolgens naar Olongapo waar we een jeepney pakken naar de 'public market'. Lekker druk overal en mooi om foto's te maken. Op de terugweg kan Charles het niet laten bij de DVD's te kijken en hier een aantal illegale films uit te kiezen. De kwaliteit is altijd afwachten, maar voor een Euro per stuk loop je weinig risico.

Aan de steiger liggen we tegenover een wat gehavend zeiljacht. Er blijken twee Russen aan boord te zijn, afkomstig uit Vladiwostock, helemaal in het oosten van Rusland en ten noorden van China. De Russen hebben afgelopen week vrij ruig weer op de Zuidchinese Zee gehad waarbij de boot omgeslagen en de schipper overboord is gegaan. Nadat de boot weer opgericht was, is de 'first mate' met zeer weinig zeilervaring, erin geslaagd Vladimir weer op te pikken en is het ze gelukt verder te varen. In Subic Bay kunnen ze nu het een en ander repareren. Vladimir spreekt aardig Engels en hij blijkt al sinds zijn studententijd (techniek) op avontuur te zijn, is in Europa geweest en kon nu een zeilboot in Singapore afleveren. We ontdekken dat ze zo goed als geen navigatie-apparatuur aan boord hebben en ook een minimum aan zeekaarten. We lenen ze wat gereedschap en maken printjes van een aantal aanlopen van havens. Vladimir ziet ondanks de overboord ervaring niet veel problemen voor het vervolg van hun tocht, ze lopen nu alleen wat op de kerstafspraken achter. We melden ze nog het laatste weerbericht met toch wel stevige wind op de Zuid-Chinese Zee, maar ze beslissen verder te trekken en eerst onder dekking van het eiland Palawan de Filippijnen uit te varen. De 'first mate' spreekt minimaal Engels en lijkt het met de beslissing eens te zijn. We wensen ze natuurlijk een goede en veilige reis toe en dan zijn ze de volgende morgen vroeg vertrokken.

Vrijdagmorgen worden we om half 9 met de boot van de duikschool opgehaald en we maken twee mooie duiken op een gezonken landingsvaartuig en op 'El Capitan', een klein vrachtschip. Het eerste wrak ligt rechtop op 28-35 m diepte, het zicht is redelijk en we zwemmen van de boeg over het dek naar de achterkant. Daar bekijken we aan de buitenkant het roer waar een paar schooltjes gele en blauwe vissen omheen zwemmen. Van de buitenkant gaan we weer omhoog naar het dek, waarop volop koraal en grotere vissen zwemmen. Ook nemen we een kijkje in het schip, via een brede doorgang het ruim in en even verderop weer naar buiten. Het is een in verhouding diepe duik zodat we met een half uurtje weer bij de boeg naar boven gaan met onderweg drie safety-stops van ieder drie minuten. Eenmaal weer aan boord geklauterd is het al snel warm in de zon en we varen naar het rustiger water boven 'El Capitan'. De tijd tussen twee duiken moet minimaal 60 minuten zijn, dus we blijven ronddrijven en bekijken vanaf deze plek Subic Bay en omgeving.

Als het uur om is, maken we ons opnieuw gereed om te water te gaan. Het wrak van 'El Capitan' ligt op 15-20 m diepte en het zicht is hier helaas minder. Maar Ed, onze 'divemaster', leidt ons het schip binnen via vrij smalle en kleine toegangen. 'El Capitan' ligt op zijn bakboord (linker) kant, en dat is handig je te blijven realiseren als je binnen bent: wat is boven en wat is de onderkant van het schip. We nemen een kijkje in de machinekamer en er is ook een kamertje met een 'luchtbel'. Eenmaal weer buiten het schip valt het slechte zicht tegen. Er is volop koraal en vis, maar je moet er wel met je neus opzitten om het te zien. We volgen een aantal kabels langs het schip en je hoeft niet ver te zwemmen om elkaar al niet meer te zien. Ed heeft nog een spannend doorgangetje voor ons in petto en dan struinen we bij boeg wat rond waar lionfishes (koraalduivels) en diverse schooltjes vis zitten.
Terugvarend naar de 'Dive-shed' , de uitvalsbasis annex restaurantje van de duikschool, zien we opnieuw veel kleine zeilbootjes op het water alsook diverse windsurfers die met hoge snelheid voor en achter ons langsgaan. De SEA games zijn inmiddels begonnen en er worden iedere dag wedstrijden gezeild.

's Avonds gaan we met de dinghy naar het 'philippine steakhouse', een leuk restaurantje aan het water. Als we er arriveren, worden we buiten naar een soort prieeltje gebracht waar een tafel apart voor ons gedekt staat. We kijken uit over het water en ook het menu ziet er goed uit. De gerechten worden mooi opgediend en smaken voortreffelijk. Het begint een beetje te regenen, maar de grote rieten parasol houdt ons tafeltje droog. Pas bij het nagerecht begint er water door te lekken en vluchten we naar binnen. Terug aan boord zijn we benieuwd of er veel regen door de open luiken naar binnen is gekomen, maar dat valt gelukkig mee.

Zaterdag blijkt een prachtige dag om te gaan zeilen. Eenmaal buiten de marina staat er een mooie bries en met Charles aan het roer zijn we met twee uurtjes bij Grande eiland waar we al snel een plekje vinden om te ankeren. De lucht is inmiddels wat betrokken en we besluiten eerst een spaghetti lunch klaar te maken. Gelukkig trekken de donkere wolken weg en 's middags kunnen we prachtig snorkelen. Het is weliswaar geen toplocatie, maar we komen toch aardige rotsjes, vissen en koraal tegen. 's Avonds lopen we een stukje langs de kleurrijk versierde weg en slaan dan af naar een echt lokaal restaurantje. Het menu is alleen in het Tagalog opgesteld, dus we hebben even wat hulp nodig om een keus uit de gerechten te maken. Het wordt een 'fishbasket': een plateau met krab, mosselen, geroosterde locale vis, een fijn dipsausje en een schaal met rijst erbij. We zitten wederom aan het water en in de loop van de avond komt er live muziek van een Filippino duo (m/v) met gitaar en zang.
Zondag om 09.00 uur staan we met Charles en zijn bagage bij de poort van de Yacht Club en nemen we na een gezellig weekje met elkaar afscheid. De taxi zal er weer 3-4 uur over doen om naar de airport in Manilla te komen en dan is er wellicht nog even tijd om rond te kijken op de luchthaven voordat de vlucht naar Singapore vertrekt.
Wij lopen terug naar de boot waar de rust lijkt te zijn weergekeerd en gaan lekker op de PC aan de slag met e-mails en foto's.

December

5 December staat in het teken van Sinterklaas en het lukt ons voor een aantal mensen in Nederland een e-mail in dichtvorm in elkaar te knutselen. Het blijft toch leuk en de traditie van surprises en gedichten op Sinterklaasavond zou in Nederland en daarbuiten niet verloren mogen gaan. Verder zitten we iedere dag vol spanning de weerberichten af te wachten. We willen erg graag voor de Kerst naar Hong Kong zeilen, maar het is al een tijdje onrustig op de Zuid-Chinese Zee, zoals we ook al van de Russen vernomen hadden. Het ziet er nog steeds niet goed uit en in de loop van de tweede week van december komen er zelfs stormwaarschuwingen voor het Taiwan en Hong Kong gebied. Ook bij ons in Subic verandert het weer. Het weekend van 11-12 december drizzelt het de gehele dag en daarna blijft er een grijs wolkendek hangen waar weliswaar geen regen meer uit valt, maar we hebben nu dagelijks ruim windkracht 5 in de haven staan. Voor de temperatuur is dit aangenaam en we wandelen nu ook wat vaker naar Olongapo of de supermarkt. 's Nachts hoeven we geen ventilator meer aan en overdag blijft de temperatuur binnen onder de 30 graden, in de ochtend zelfs 24!

Overdag probeert Hans een probleem met het elektrische kompas op te lossen, dit blijft al sinds ons vertrek uit Puerto Galera op 45 graden staan en er is dagelijks via e-mail overleg met de technicus van Sailtron die ons op afstand allerlei testprocedures aan de hand doet. Ook de foto's op de website worden weer vervangen en aangevuld. 's Avonds bekijken we meestal een film van de collectie nieuw aangeschafte DVD's.

Half december is het volle maan en hadden we gepland naar Hong Kong te vertrekken, maar de weerkaartjes blijven stormwaarschuwingen voor de Zuid-Chinese Zee geven: windkracht 7-8 en golven van 5-8 meter.
We lopen bij de meisjes van het Swagman Travel reisbureau binnen en informeren naar reisjes naar Hong Kong. Als we er met de boot niet kunnen komen, moeten we het misschien maar eerst per vliegtuig verkennen. Het is even zoeken naar een arrangement en dat valt niet mee voor eind december, maar we willen wel erg graag iets van de kerstsfeer in Hong Kong meemaken. Het blijft een paar dagen spannend of het gaat lukken een redelijk geprijsd reisje voor ons te boeken: zowel vliegmaatschappijen als hotels hebben nu wachtlijsten.

We blijven intussen lekker klussen aan boord: het kompas heeft de 45 graden losgelaten en lijkt zich weer op het noorden te oriënteren. Hans heeft inmiddels de verbouwing van twee nautilusschelpen tot een schemerlamp onder handen en iedere avond bespreken we een nieuw prototype. De vliegengaasjes/zonneschermpjes worden uit elkaar gehaald en grondig schoongemaakt, de boot wordt weer gespoeld, de kuip schoongesopt. Er moeten regelmatig boodschappen worden gedaan en ook de flappentapper bij de bank moet het ontgelden. Onze visa zijn inmiddels verlengd: zeer snel en professioneel gebeurde dit en zonder meer te vragen dan de vastgestelde bedragen.

Zaterdagavond 24 december is er een Kerstdienst in de Yacht Club. Het hotel bij de Yacht Club blijkt volgeboekt en er is dan ook veel belangstelling voor de Kerstdienst die op het terras in de buitenlucht wordt gevierd. De spreektaal is Engels en er klinken bekende en minder bekende kerstliederen. Aan het eind van de dienst wordt een Filippijns kerstlied gezongen waarop een toneelstukje voor de kinderen volgt . Er zijn mensen uit Taiwan, Europa, Amerika en de Filippijnen en het is heel bijzonder Kerstmis dit jaar hier te vieren.
Tweede Kerstdag staan we vroeg op om om 8 uur met de bus naar de luchthaven van Manilla te rijden. In de loop van de middag vertrekt ons vliegtuig naar Hong Kong …

Terug naar top